Χρήστος Φλώρος

1933-2021

Εξαιρετικός άνθρωπος, εξαιρετικός παππούς.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος στη ζωή ήταν να χάσω τον παππού μου.

Αγαπάω την γιαγιά μου Μαρία πάρα πολύ, αλλα ποτέ δεν μπορούσα να κρύψω την αγάπη και αδυναμία για τον παππού μου.

Τον παππού μου, που περίμενα πως και πως να έρθει να με δεί στο Λουξεμβούργο, τον παππού μου που περίμενα πως και πως να ακούσω στο τηλέφωνο, που ερχόταν να μας πάρει απο το αεροδρόμιο με το ΤΟΥΟΤΑ, τον παππού μου που ποτίζαμε μαζί, που τον φώναζα, “παπποοοούυυυυυυ”, που μου έφερνε καλάμια για να παίζω, που μου έδειξε πως να φτιάχνω τσιμέντο, που ψαρεύαμε μαζί, τον απέραντο παππού μου που αγαπούσε όλον το κόσμο, τον ευαίσθητο παππού μου, τον κοινό άνθρωπο που ήταν τόσο μα τόσο μοναδικός. Έπιανε κουβέντα με τους πάντες, όλοι τον συμπαθούσαν, ο παππούς μου ο καλός. Πόσα δυχτια ρίξαμε μαζί? Πόσες φορές φώναξε η γιαγια “Χρήηηηστο” – και ελεγα εγώ “ναι”… “Οχι εσύ ο μεγαλος” – αλλες φορές το αντίθετο, “όχι εσύ ο μικρός”. Παππού μου.

Στο σπίτι του παππού στο Λαύριο έχει ενα μικρό δωματιάκι με το όνομα “κρεβατάκια” – εκεί με νανούριζε ο παππούς καθε καλοκαίρι, αφηγώντας μου την ζωή του, τις ιστορίες του, τα γεγονότα που τον έπλασαν, τις δυσκολίες που ξεπέρασε. Εγώ με τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά ενός μικρού παιδιού τον έπλασα ήρωα. Ο ηρωας μου. Ο παππούς μου. Που παιδάκι 7 χρονών έμεινε μόνος του χωρίς μαμα, χωρίς μπαμπά. Ο παππούς μου, μου έχει αφηγηθεί τόσες πολλές, όμορφες και δυσκολες ιστορίες. Ποτέ δεν παραπονέθηκε, απλα μοιράστηκε… και με κοίμιζε έτσι..αν ήμουν τυχερός. Αλλιώς άρχιζε το ροχαλιτό, και αρχιζα εγώ να ψυθιρίζω “παππού”… “παππού…ροχαλίζεις”.

Ο παππούς μου είναι γίγαντας. Και οι γίγαντες είναι θρύλοι. Δεν πεθαίνουν.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος στη ζωή ήταν να χάσω τον παππού μου.

Η τελευταία φόρα που είδα τον παππού μου ήταν στις 17 Αυγούστου του 2021. Μου είχε υποσχεθεί αλλα 10 χρόνια όταν τελίωσα το σχολείο, και όπως παντα κράτησε την υποσχεση του, η μάλλον, όπως πάντα μου έκανε το χατήρι. Η τελευταία μας κουβέντα ήταν ένα σ’αγαπω, που είπαμε ο ένας στον άλλον. Και μπορεί να κλαίω όπως εκείνη την ημέρα τώρα που δεν είσαι πια εδώ, όμως δεν έχω ποια κανέναν φόβο στη ζωή.

Σε ευχαριστώ για 28 υπέροχα χρόνια παππού μου.

Ήσουν πολύ ωραίος, βεβαίως

Βεβαίως.

Συνέντευξη στο Λαύριο, η ιστορία του αγαπημένου μας παππού, η παιδική του ηλικία, ο στρατός και ο γάμος του με την Μαρία.
Χρήστος και Μαρία μπροστά στο εξοχικό τους σπίτι στο Λαύριο τον Ιούνιο του 2015.
Χρήστος και Χρήστος στην αποφοιτηση στην Οξφόρδη, 16 Ιουνίου 2014.
Δεκεμβριος 2018, στο σπίτι στην Αθήνα.
Με την γυναίκα του, Μαρία Φλώρου, το 2018 “στη θαλασσα”, στη βεράντα τους.
Με τον παππού το 2015, με το σακάκι, σε επισκεψη στην τράπεζα.
Γιώργος, Σταύρος, Μαρία και Χρήστος – στο σπίτι του παππού στο Λαύριο 15 Αυγούστου 2020, γιορτάζοντας 60 χρόνια γάμου με τη Μαρία, την γιορτή της γιαγιάς, και τα 60 χρόνια του Γιώργου.
Το 2021 ο υπέροχος παππούς μου αρρώστησε, αλλα βρεθήκαμε πολλές φορές. Εδώ στις 4 Απριλίου 2021, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 88 του χρόνια.
Γνώρισε την Ίρις την οποία αγάπησε, και η οποία μας πήρε αυτές τις φωτογραφίες.
Σέλφι με τον παππού, 17 Μαίου 2021.
Οι τελευταίες μου φωτογραφίες με τον παππού τον Ιούνιο του 2021 – χαμογελαστοί γιατι είμαστε ωραίοι και αλάνια.
Η όμορφη γιαγιά μου Μαρία, ο ωραίος παππούς μου με το ωραίο πουκάμισο, και η μητέρα μου Ξανθή στην αποφοίτηση μου στο Château de Septfontaines στο Λουξεμβούργο το 2011.
Χρήστος Φλώρος το 2016 στον Άγιο Νικόλαο.
Χρήστος Φλώρος το 1955 ως μαυροσκούφης του ΕΣ.

This page is dedicated to my grandfather.